Bugün kaleme alacağımız yazı, yaşamın en acımasız yüzlerinden biriyle yüzleşmek zorunda kalan bir annenin, Ebru Şallı’nın, kaybettiği oğlu Pars Tan’ın ardından gösterdiği cesaret ve sevgi dolu anıların gücü üzerine olacak. Ebru Şallı, tanınmış bir isim olmanın ötesinde, bir annenin evlat acısını nasıl bir umuda dönüştürebileceğinin de simgesi haline geldi.
Pars, henüz on yaşında, hayata tutunma mücadelesini lenfomaya karşı verirken, annesi Ebru’nun yanında en büyük destekçisiydi. Ancak, bu mücadele, minik Pars için çok erken sona erdi. Ebru Şallı, oğlunun dördüncü ölüm yıl dönümünde, sosyal medya üzerinden yaptığı paylaşımlarla, tüm annelerin hissettiği o derin özlemi ve sonsuz sevgiyi dile getirdi. “Ömürlük sarılma” ifadesi, evlat sevgisinin sınırsızlığını ve kutsallığını anlatan çok güçlü bir mesajdı.
Ebru’nun, Pars’ın anısını yaşatma şekli, onunla olan bağını “sonsuz” olarak nitelendirmesi ve zaman zaman oğlunun “eşsiz melek kokusunu” hissettiğini belirtmesi, yas tutmanın kişisel ve evrensel boyutlarını gözler önüne seriyor. Bu, sadece bir annenin değil, hepimizin yaşamla ölüm arasındaki o ince çizgide, sevdiklerimizi nasıl hatırlayıp, onların anılarını nasıl onurlandıracağımızla ilgili derin bir ders sunuyor.
Ebru Şallı’nın yaşadıkları, onun sadece oğlunu değil, aynı zamanda hayatın kendisini de nasıl kucakladığını gösteriyor. Acı, kaçınılmaz olarak hayatın bir parçası olsa da, sevgi ve anılar, onu yeniden anlamlandırmanın ve içinde bir umut bulmanın anahtarını sunuyor. Ebru’nun hikayesi, kayıplar karşısında direnç göstermenin ve hayata tutunmanın simgesel bir örneği olarak, hepimize ilham veriyor. Özellikle zor zamanlarda, sevginin ve anıların, yas tutan yüreklere nasıl bir şifa kaynağı olabileceğini hatırlatıyor.